Η ανάγκη για διάδοση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στην Ελλάδα είναι αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία, εκφράζονται, όμως, ενστάσεις όσον αφορά στο οικονομικό κόστος εφαρμογής τους, αλλά και ανησυχίες σε ό,τι αφορά στις μορφολογικές επεμβάσεις, δηλαδή την αλλοίωση του τοπίου, ιδιαίτερα σε αρχαιολογικούς χώρους και περιοχές φυσικού κάλλους.
Το συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα σε δείγμα 460 κατοίκων της Θεσσαλονίκης, που διεξήγαγε το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και την παρουσίασε ο διευθυντής του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικού και Ενεργειακού Σχεδιασμού του Τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος του ΔΠΘ, Πάνος Κοσμόπουλος, στο 3ο Πανελλήνιο Περιβαλλοντικό Συνέδριο του ΑΠΘ, που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
Το επίπεδο ενημέρωσης του κοινού για τις ΑΠΕ κρίνεται ικανοποιητικό, καθώς ποσοστό 72,3% του δείγματος απάντησε ότι γνωρίζει τι είναι τα φωτοβολταϊκά και 66,8% τι είναι οι ανεμογεννήτριες, με σημαντικότερη πηγή ενημέρωσης τα ΜΜΕ.
Ο οικονομικός παράγοντας αποδεικνύεται πολύ σημαντικός, κατά κύριο λόγο σε ατομικό επίπεδο και έπειτα σε κοινωνικό ή εθνικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 41,2% των ερωτηθέντων δεν θα επιθυμούσαν την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών ή ανεμογεννητριών σε υπάρχον κτίριο κατοικιών, για οικονομικούς λόγους, ποσοστό που περιορίζεται στο 17,2%, στο σενάριο της τοποθέτησης σε υπό ανέγερση κτίριο και μόλις στο 5,2% στην περίπτωση της τοποθέτησης σε δημόσιο κτίριο.
Διχασμένη εμφανίζεται η κοινή γνώμη στο θέμα της αισθητικής, ενώ φαίνεται ότι τα άμεσα οικονομικά οφέλη δύνανται να κάμψουν κάποιες αισθητικές ανησυχίες.
Στο ερώτημα αν για την εξασφάλιση ενέργειας για τη Θεσσαλονίκη, θα δέχονταν στο τοπίο γύρω από την περιοχή τους να τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά ή αιολικά πάρκα, ένας στους δύο πολίτες απάντησαν ότι θα προτιμούσαν αυτό να γίνει σε απομακρυσμένες περιοχές και όχι σε άμεση οπτική επαφή. Αντίστοιχα, ένας στους δύο θα δεχόταν την οπτική επαφή αν είχε άμεσο οικονομικό όφελος.
«Αυτό που διαπιστώνουμε σε ένα μεγάλος μέρος της κοινωνίας είναι το λεγόμενο σύνδρομο NIMBY, δηλαδή ‘’να υπάρχουν αλλά να μην τα βλέπω’’», επισήμανε ο κ.Κοσμόπουλος, προσθέτοντας ότι «διαφαίνεται η πιθανότητα αντιμετώπισης προβλημάτων παρόμοιων με τους ΧΥΤΑ, οι οποίοι επί 20 χρόνια μελετώνται και μεταφέρονται από τόπου εις τόπον λόγω των αντιδράσεων από τις τοπικές κοινωνίες».
