Του Αύγουστου Κορτώ
Όλοι θυμόμαστε τις πρώτες ματιές στις πρώτες γυναίκες της ζωής μας. Το πόσο κάποιες λεπτομέρειες μας εντυπωσίαζαν, μας καθήλωναν. Τότε ακόμη, ο πόθος δεν υπήρχε στην ατζέντα μας - ή και αν υπήρχε, ήταν ακατέργαστος. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θέλουν αυτά τα πλάσματα γιατί ακόμη δεν ξέραμε καλά-καλά τι θέλαμε εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο τις τρώγαμε με τα μάτια όλες ανεξαιρέτως. Κάποια γειτόνισσα με κοντή φούστα. Κάποια θεία με μεγάλο στήθος (εγώ προσωπικά είχα μια θεία που για αυτόν τον λόγο την αποκαλούσα με μια καινούργια λέξη που είχα μόλις μάθει: η θεία Καμπάνα). Και αργότερα, στην πρώτη παραλία μας, τα κοριτσάκια. Oι διαφορές της ανατομίας. Τότε κοιτούσαμε έκπληκτοι αυτές τις διαφορές.
Και τώρα;
Είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν αυτές οι πρώτες συγκλονιστικές μνήμες. Να νιώσουμε τη ρίζα που μας δένει με τις γυναίκες. Μπορεί να μας προσφέρουν ηδονή και να τους την ανταποδίδουμε (ή, τουλάχιστον, να προσπαθούμε), μπορεί με βάση την αρχή της ηδονής (κάνω ό,τι με ανάβει) ή της ανταπόδοσης (δώσε και θα πάρεις) να σέρνουμε οι μεν τις δε από τη μύτη και τούμπαλιν, όμως η ανομοιότητα, το αίσθημα του alien ποτέ δεν φεύγει. Και ούτε πρόκειται. Και ούτε θα ήταν ωραίο να φύγει. Γιατί όσο οι γυναίκες μάς είναι εν μέρει ξένες, ανεξιχνίαστες, όσο δεν ξέρουμε τι τις κουρδίζει και τι ακριβώς ζητούν από εμάς, τόσο διατηρούν την αινιγματική γοητεία του υπέργειου, του θείου, που μπορεί να μας ελεήσει ή να ρίξει φωτιά και να μας κάψει.
Για τον ίδιο λόγο πρέπει να πλησιάζουμε κάθε επιθυμία αυτών των θεοτήτων, με την αλλόκοτη και τόσο θελκτική ανατομία, γεμάτοι δέος, να υποκλινόμαστε μπροστά σε κάθε τους απαίτηση. Σε κάθε τους φαντασίωση.
ΤΟ ΥΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ
Δεν χρειάζονται ποιητές και ψυχαναλυτές για να καταλάβουμε την ομοιότητα των γυναικών με τη θάλασσα. Δεν χρειάζεται να ζωγραφίσουμε άλλες γοργόνες. Αρκεί να θυμηθούμε πως κάποτε όλοι οι άνθρωποι βγήκαμε μέσα από γυναίκες, όπως βγήκε η ίδια η ζωή από τη θάλασσα. Μέσα από τον υγρό κόσμο της μήτρας τους. Γυναίκες μάς έδωσαν την πρώτη υγρή τροφή από το στήθος τους. Αργότερα, κάποια συμμαθήτρια μας χάρισε -ή μας αρνήθηκε- τα πρώτα υγρά, εφηβικά φιλιά της, και ένας θίασος από άλλες γυναίκες που ποτέ δεν αγγίξαμε μας στράγγιξαν από όσα υγρά κουβαλούσαμε. Υστερα ήρθε ο ιδρώτας από αμέτρητες νύχτες, αλλά και τα δάκρυα, το σάλιο των γυναικών που μας φτύσανε και τα ποτά που ήπιαμε για εκείνες.
Πρέπει λοιπόν να προσεγγίζουμε τις υγρές γυναικείες φαντασιώσεις με τον ίδιο σεβασμό που απαιτεί η μεγάλη, μαύρη θάλασσα. Που αν θυμώσει, μπορεί και να μας πνίξει. Πρέπει να μπαίνουμε μέσα τους, να πέφτουμε στα βαθιά και ας μην πατάμε. Πρέπει να κάνουμε βουτιές και το νερό τους να μας τσούζει στα μάτια και στον λαιμό, πρέπει να κάνουμε σπονδές όπως οι αρχαίοι λαοί για να τις κατευνάζουμε και να μας αφήνουν πότε-πότε να πλέουμε μαζί τους ειρηνικά. Πρέπει, τέλος, να τις ξεδιψάμε, όπως μας ξεδιψάνε αυτές. Μπορεί η γλυκόζη (σύμφωνοι, γιατρέ μου, η φρουκτόζη) των «μικρών στρατιωτών» μας να είναι ασήμαντη μπροστά στον ωκεανό της δίψας τους αλλά πρέπει να τους τη χαρίζουμε. Ως την τελευταία σταγόνα.
«ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΓΑΠΑ ΕΝΑΝ ΦΑΣΙΣΤΑ...»
... έγραψε η Σύλβια Πλαθ. Προτού αυτοκτονήσει, εννοείται. Μήπως έφταιγε κάποιος άνδρας; You bet your ass. Εφταιγαν πολλοί. Ας μην ξεχνάμε πως εξαιτίας της μυϊκής υπεροχής μας και της αδυναμίας που επιφέρει η εγκυμοσύνη, και η ανατροφή ζώων που πρέπει να φτάσουν στα δεκαπέντε για να σταθούν στα πόδια τους, οι γυναίκες έχασαν το πάνω χέρι εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Στάθηκαν στο περιθώριο της ιστορίας, κρύφτηκαν στις σκιές. Μα από εκεί συνέχισαν να μας εξουσιάζουν. Δεν ξεχνούν φυσικά ότι βγήκαμε από μέσα τους, πως κάθε υπεροχή, κάθε εξουσία μας επάνω τους είναι ένα παιχνίδι, όπως του πιτσιρικά που απειλεί τη μητέρα του με το νεροπίστολο. Φαίνεται όμως πως αυτό το παιχνίδι το συνήθισαν, και τους αρέσει. Oχι να υποφέρουν, βέβαια, μη γελιέστε, κανείς δεν θέλει να υποφέρει, αλλά να προσποιούνται πως, γονυπετείς, θα μας ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία. Καμιά φορά το κάνουν κιόλας - έχουν ακούσει ιστορίες από τις ανατολίτισσες γιαγιάδες τους και ξέρουν τα κόλπα.
Αλλά ξέρουν και άλλα κόλπα. Αυτός που γονατίζει βρίσκεται κοντά στα πόδια αυτού που στέκεται. Και μπορεί ανά πάσα στιγμή να του δώσει μια σπρωξιά και να τον γκρεμοτσακίσει. Μπορεί να φιλήσει, να γλείψει, αλλά και να δαγκώσει, ακριβώς εκεί που πονάει. Oπότε, με προσοχή πάντοτε... ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
OΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ
Τα είπαμε και μην τα ξαναλέμε, μακάρι να χτυπήσουμε τον κώλο μας κάτω, ποτέ δεν θα είμαστε σίγουροι για αυτό που κρύβεται στο μυαλό των γυναικών. Αλλά είναι λάθος να νομίζουμε πως και αυτές, με τη σειρά τους, «φτιάχνονται» με δεδομένες ποσότητες, με λυμένα σταυρόλεξα. Μπορεί να μας καταλαβαίνουν, αλλά ούτε και αυτές θέλουν να ξέρουν τα πάντα για εμάς. Μπορεί το μυστήριό μας να εξηγείται πολύ ευκολότερα, αλλά ας μην το σκοτώνουμε από μόνοι μας βγάζοντας όλες τις μάσκες των προγόνων μας.
Αν γίνουμε οι γεμάτοι κατανόηση γκόμενοι, οι απόλυτα στοργικοί και δοτικοί σύζυγοι, οι σύντροφοι-ανοιχτά βιβλία, οι αρσενικές τους φιλενάδες που απλώς τους ρίχνουν έναν ανάμεσα στις κουβεντούλες για τα ζώδια, το μόνο βέβαιο είναι πως θα είμαστε οι δοξασμένοι κερατάδες των αυριανών τους αφηγήσεων στους καινούργιους, πιο «σκοτεινούς» διαδόχους μας. Oπως μας αρέσει να τις αγκαλιάζουμε στο σκοτάδι, ας κρατήσουμε και λίγο σκοτάδι για τον εαυτό μας. Ασε τα κρυφά κρυμμένα - γυναίκα το έχει πει.
ΤΟ ΙΣΧΥΡΟ ΦΥΛΟ
Τα κλισέ είναι συχνά υπερτιμημένα. Oλοι έχουμε ζήσει στιγμές που το «αδύναμο» φύλο τσαμπουκαλεύεται, θέλει να αρπάξει τα γκέμια της εξάρτησης, να αποτινάξει την αδυναμία του.
Ας είμαστε λογικοί, επόμενο είναι. Μητριαρχία υπήρχε πάντα. Στην Κρήτη, για παράδειγμα, δεν σταμάτησε ποτέ. Αλλά και αλλού. Σε πόσα σπίτια πατεράδων και παππούδων μας οι γυναίκες πρώτα έτρωγαν ένα χέρι ξύλο και ύστερα το ανταπέδιδαν στο δεκαπλάσιο, ορίζοντας τα πάντα, διατάζοντας με τον τρόπο τους;
Δουλέψανε, ψηφίσανε, πέσανε μαζί μας στην κιμαδομηχανή της ελεύθερης αγοράς. Θέλουν και αυτές πότε-πότε να κάνουν ένα διάλειμμα από το παρασκήνιο, να αρπάζουν τον βούρδουλα και να γίνονται οι μπάτσοι του έρωτά μας, της καθημερινότητάς μας. Το δικαιούνται, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και εξάλλου δεν στοιχίζει τίποτα. Αρκεί να θυμόμαστε τα μυξοκλάματα των πέντε μας χρόνων, τα ψεματάκια στη δασκάλα και στη μαμά, τα αλλοτινά «συγγνώμη», και σε δεδομένη στιγμή θα ξαναπάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Και αν μη τι άλλο, στο μεταξύ, για κάθε πιθανό ναυάγιο, η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε αυτές.
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ
Τι είναι πιο βαρύ; Μια γυναίκα ή οι φαντασιώσεις της;
Μια γκόμενα ή οι απαιτήσεις της;
Μια σύζυγος ή τα όνειρά της;
Μαντέψτε. Και ύστερα αποφασίστε τι προτιμάτε να κουβαλάτε στην πλάτη σας για μια νύχτα, για ένα χρόνο, για μια ζωή.
Oι γυναίκες ποτέ δεν θα μας κουβαλήσουν. Μας κρατάνε μανιάτικο το εννιάμηνο που κρεμόμασταν από την κοιλιά τους. Oι πιο πολλές θα γκρινιάξουν ακόμη και αν χρειαστεί να μας κουβαλήσουν στο μπάνιο, ύστερα από ένα γερό μεθύσι. Και συγχρόνως έχουν έτοιμη μια λίστα με «θέλω», που ζυγίζει τόνους.
Το ηθικό δίδαγμα; Να σκίσουμε τη λίστα και να σηκώσουμε στα χέρια μας την ίδια τη γυναίκα. Καλύτερα να φορτωθούμε τις ίδιες στον σβέρκο και να παίξουμε το αλογάκι μέχρι να πιαστούν τα μπουτάκια τους. Καλύτερα ακόμη και να τις συντηρήσουμε, να τις πληρώνουμε. Τα λεφτά βγαίνουν πιο ανώδυνα από την ψυχή.
Και να φορτωθούμε μια γυναίκα; θα μου πείτε. Ναι αλλά ξέρετε πώς πάει: ο πληρώνων και διατάσσων.
ΠΛΑΚΩΤΟ
Εδώ πια μπαίνουμε στα βαθιά. Στον σκοτεινό θάλαμο. Δική τους φαντασίωση, ή μήπως δική μας; Και τα δύο. Θα θέλαμε καμιά φορά να ήμασταν και εμείς γκόμενες, εκείνη τη στιγμή, για να μας φροντίσει εκείνη. Να κάνει ό,τι κάνουμε εμείς. Μήπως όμως τότε θα έκανε κάτι άλλο;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να γλείψει μια γυναίκα όπως μια άλλη γυναίκα. Oχι, δεν quotάρω καμιά νταλίκα συγγραφέα. Oι ίδιες οι γκόμενες θα σας το πούνε, ναι, και οι πιο straight της παρέας. Μεθύστε τες και ρωτήστε τες. Είναι ποτέ δυνατόν να ελπίζουμε πως θα παίρναμε πρωτάθλημα σε ένα γήπεδο που ανάβει σε κάθε γωνιά; Εμείς με τα αναίσθητα βυζιά μας, εμείς που τελειώνουμε σε δευτερόλεπτα και μετά θέλουμε διάλειμμα από πεντάλεπτο μέχρι μισάωρο για να ξανανάψουμε, θα τα βάλουμε με τη μηχανή του οργασμού;
Oχι, όχι, ας μη γελιόμαστε. Αυτά είναι γυναικείες υποθέσεις. Το ερώτημα είναι άλλο. Σύμφωνοι, ωραίο παιχνίδι το πλακωτό. Αλλά αν δεν σε αφήνουν να παίξεις; Εχει πλάκα μόνο να βλέπεις; Ανάλογα. Αν μιλάμε για καλές «παίκτριες»...
