Γράφει η Φανή Σοβιτσλή
Σε ποσοστό 60% τα ιδρύματα της χώρας δηλώνουν ότι οι δομές για την παιδική προστασία είναι ελάχιστες για τον αριθμό των παιδιών που χρειάζονται περίθαλψη, ενώ υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν καθόλου χώροι για την αυτόνομη διαβίωσή τους μετά την απομάκρυνσή τους από τα ιδρύματα.
Εντεκα ιδρύματα από τα 20 και πλέον που υπάρχουν σε ολόκληρη τη χώρα (μόλις τρία στο νομό Θεσσαλονίκης), καθώς και 33 διευθύνσεις πρόνοιας των κατά τόπους νομαρχιών που συμμετείχαν σε έρευνα για την παιδική προστασία και την μεταϊδρυματική ένταξη συμφωνούν ότι η Ελλάδα υστερεί σε δομές, χώρους κατάλληλους να φιλοξενήσουν τα παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά. Το 60% των ερωτώμενων απάντησε ότι ακόμη και αυτοί που υπάρχουν είναι ελάχιστοι και αδυνατούν να προετοιμάσουν τα παιδιά για την ένταξή τους στην κοινωνία. Και αυτό επειδή υπάρχει τραγικά μεγάλη έλλειψη σε εξειδικευμένο και επιστημονικό προσωπικό που μπορεί να στηρίξει την εκπαίδευσή τους.
Την ίδια ώρα το ελληνικό κράτος πρόνοιας συνεχίζει να υποχρηματοδοτεί τα υφιστάμενα ιδρύματα, όπως και να επιδοτεί τα παιδιά με ένα πενιχρό ποσό, που μόλις φτάνει τα 45-50 ευρώ το μήνα. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι σε ποσοστό 66% τα ιδρύματα και οι υπηρεσίες πρόνοιας που ρωτήθηκαν σχετικά στο πλαίσιο της έρευνας δήλωσαν ότι το ποσό του επιδόματος που χορηγείται στα παιδιά είναι πάρα πολύ χαμηλό, ενώ σε ποσοστό 48% υποστήριξαν ότι εξίσου χαμηλό είναι το επίδομα και για τις μονογονεϊκές οικογένειες.
MΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Σημαντικά είναι και τα ευρήματα της έρευνας σχετικά με τη μεταϊδρυματική κοινωνική ένταξη των παιδιών που ζουν στα ιδρύματα. Το 45,5% των ιδρυμάτων και της υπηρεσιών πρόνοιας απάντησε πως είτε δεν υπάρχουν καθόλου δομές στο νομό τους, που να ασκούν ιδρυματική πολιτική, είτε ότι οι ήδη υπάρχουσες δομές δεν έχουν δυνατότητα να βοηθήσουν τα παιδιά μετά την απομάκρυνσή τους από το ίδρυμα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως, σύμφωνα με την έρευνα, δύο στους τρεις νομούς της χώρας δεν έχουν καμία ενδιάμεση δομή αυτόνομης διαβίωσης για τα παιδιά που έχουν ενηλικιωθεί και πρέπει να απομακρυνθούν από το ίδρυμα.
Αυτό σημαίνει, εξήγησε η εντεταλμένη σύμβουλος σε θέματα πρόνοιας της νομαρχίας Θεσσαλονίκης Έφη Βασιλειάδου, ότι τα παιδιά αυτά μετά το ίδρυμα μένουν μόνα. "Μένουν αναγκαστικά στο δρόμο, χωρίς στήριγμα και οικονομική βοήθεια, καθώς η πολιτεία δεν έχει φροντίσει να δημιουργήσει ξενώνες ή κοιτώνες, για να φιλοξενηθούν όταν απομακρυνθούν από το ίδρυμα, ωσότου δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια". Η ίδια πρόσθεσε ότι δυστυχώς η Ελλάδα είναι πίσω στο ζήτημα της μεταϊδρυματικής πολιτικής, ενώ δεν υπάρχει νομοθεσία που να προβλέπει τη δημιουργία ξενώνων και φιλοξενείων για αυτή την κατηγορία παιδιών.
ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
Εκτός από το γεγονός ότι τα παιδιά στα ιδρύματα μεγαλώνουν όχι στις καλύτερες δυνατές συνθήκες και χωρίς προοπτικές για επιτυχημένη κοινωνική επανένταξη μετά την ενηλικίωση τους, είναι επίσης πολύ δύσκολο να βρουν δουλειά. Το 18% των ερωτώμενων εκπροσώπων των ιδρυμάτων και της πρόνοιας δήλωσε ότι οι τα παιδιά αυτά δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας, ενώ συναντούν και μεγάλους γραφειοκρατικούς σκοπέλους. Όπως αποδεικνύεται η πολιτεία είναι απούσα να διευκολύνει στις περιπτώσεις αυτές.
* Η ταυτότητα της έρευνας.
Η έρευνα διενεργήθηκε με τη μέθοδο του ερωτηματολογίου κατά τους δύο προηγούμενους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Την πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή της ανέλαβε η διεύθυνση Υγείας-Πρόνοιας της νομαρχίας Θεσσαλονίκης και συμμετείχαν 11 ιδρύματα από όλη τη χώρα και 33 διευθύνσεις πρόνοιας ισάριθμων νομαρχιών.
[πηγή: εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ]
