Γράφει ο Δρ. Αναστάσιος Νούτσος
Κλινικός Ψυχολόγος
Νοσοκομειακοί γιατροί του πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Norwich, Ανατολικής Αγγλίας, "αναγκάστηκαν" να μην επέμβουν θεραπευτικά ώστε να αποτρέψουν την αυτοκτονία νεαρής γυναίκας σεβόμενοι τις επιθυμίες της. Το γεγονός αυτό συνέβη το 2007 αλλά πήρε δημοσιότητα με την πρόσφατη έκδοση της απόφασης δικαστικής έρευνας που εξέτασε κατά πόσον οι γιατροί του νοσοκομείου ενήργησαν νόμιμα στην περίπτωση αυτή.
Η Kerrie Wooltorton, η οποία έπασχε από μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της καταναλώνοντας αντιψυκτικό υγρό. Στη διάρκεια του έτους κατά το οποίο τελικά κατέληξε είχε κάνει τουλάχιστον εννέα ακόμα προσπάθειες να αυτοκτονήσει είχε όμως τελικά δεχθεί ιατρική βοήθεια. Στην τελευταία της προσπάθεια ήταν αποφασισμένη και μάλιστα είχε αφήσει "διαθήκη ζωής", στην οποία δήλωνε την επιθυμία της να δώσει τέλος στη ζωή της και ξεκαθάριζε ότι εάν καλούσε για βοήθεια αυτό δε θα έπρεπε να θεωρηθεί ως θέλησή της να ζήσει αλλά πως απλώς προτιμούσε να καταλήξει στο νοσοκομείο και όχι μόνη.
Παρά το γεγονός ότι η περίπτωση αυτή αναφέρεται στα μέσα ενημέρωσης ως εφαρμογή των "διαθηκών ζωής" που προβλέπονται στο νόμο του 2005 για την Πνευματική Ικανότητα, η διαθήκη δεν έπαιξε ρόλο στην ιατρική απόφαση, κατά δήλωση των γιατρών της, καθώς η γυναίκα είχε τις αισθήσεις της όταν έφτασε στο νοσοκομείο. Η ιατρική ομάδα του Alexander Heaton, που ανέλαβε την ιατρική της φροντίδα, σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους τους και με το διευθυντή του Νοσοκομείου διερεύνησε εάν η κα Wooltorton ήταν σύμφωνα με το νόμο πνευματικά ικανή να δώσει τη συγκατάθεσή της, εάν δηλαδή μπορούσε να κατανοήσει τις σχετικές με την απόφαση που καλείτο να λάβει πληροφορίες, να συγκρατήσει τις πληροφορίες αυτές, να τις χρησιμοποιήσει ή να τις αξιολογήσει ώστε να λάβει μια απόφαση και να επικοινωνήσει την απόφασή της. Ύστερα από τη διαπίστωση ότι η νεαρή γυναίκα ήταν πνευματικά ικανή ο Alexander Heaton πήρε την απόφαση να μην επέμβει ώστε να τη σώσει αλλά να σεβαστεί την επιθυμία της. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε "δεν ήταν σε κατάσταση να μου αντισταθεί και θα μπορούσα να της είχα επιβάλει θεραπευτική αγωγή, όμως δε νομίζω ότι αυτό θα ήταν το σωστό. Αισθάνομαι ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε επίθεση εναντίον της." "Το καθήκον μου ήταν να ακολουθήσω τις επιθυμίες της. Διαφορετικά θα παρέβαινα το νόμο και δεν ανησυχούσα μήπως μου κάνει μήνυση. Αλλά νομίζω ότι θα ρωτούσε: 'Τι πρέπει να κάνω για να σου δηλώσω ποιες είναι οι επιθυμίες μου;' Τις είχε κάνει απολύτως σαφείς και ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτές."
Η επικεφαλής της επιτροπής δεοντολογίας και επιστήμης του Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου (BMA) είπε για την περίπτωση ότι "Είναι πάντα τραγικό όταν ένας άνθρωπος αποφασίσει ότι δε θέλει να ζει πια. Όμως οι ασθενείς που είναι πνευματικά ικανοί πρέπει να διατηρούν το δικαίωμά τους από το νόμο να αρνούνται ιατρική παρέμβαση." Η υπόθεση αυτή ήταν η αφορμή για έντονες συζητήσεις για το εάν οι διαθήκες ζωής πρέπει να έχουν εφαρμογή στην περίπτωση της αυτοκτονίας, για το κατά πόσο η κα Wooltorton ήταν πράγματι πνευματικά ικανή να αποφασίσει, δεδομένου ότι έπασχε από μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας αλλά και για τις δυσκολίες εφαρμογής της νομοθεσίας από τους γιατρούς και για τα πολύ δυσάρεστα διλήμματα που αντιμετωπίζουν όπως στην περίπτωση αυτή. Τα συμπεράσματα της δικαστικής έρευνας όμως δικαίωσαν τελικά την απόφαση των γιατρών του νοσοκομείου θεωρώντας ότι νομίμως δεν επενέβησαν για να θεραπεύσουν την κα Wooltorton σεβόμενοι τις επιθυμίες της.
[lifeMAG]
