Στο νησί Σαν Ντομίνο, το αξίωμα του φαροφύλακα είναι κληρονομικό και τα άλμπατρος πολλαπλασιάζονται ελεύθερα, αφού το να τα σκοτώσεις φέρνει κακοτυχία.
Στους Παξούς μακροημερεύουν ακόμη οι ελαιώνες που είχαν φυτέψει οι Ρωμαίοι. Τέλος, στην Ιμπιζα, οι Αρχές εκδίδουν ημερολόγιο για τα θερινά πάρτι του τζετ σετ.Ομως στη Λαμπεντούζα, το '86, δύο λιβυκοί πύραυλοι τύπου Scud διέσχισαν τον ουρανό σαν κακοί οιωνοί και βυθίστηκαν στη θάλασσα.
ΕΤΣΙ γράφεται η Ιστορία της Μεσογείου. Λένε πως έχει επιφάνεια τριών εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων κι ότι ο όγκος του νερού που συσσωρεύεται στη λεκάνη της αγγίζει τα τέσσερα τετράκις εκατομμύρια κυβικά μέτρα. Μολονότι αυτές οι τιμές δεν έπαψαν ποτέ να είναι αστρονομικές, και παρ' όλο που υπήρχε ανέκαθεν μια ωκεάνια διάσταση σε κάθε ιδεατή προέκταση του γαλάζιου προς τα εκεί όπου οι άνεμοι, τον χειμώνα, σκοτείνιαζαν το τοπίο, είχαμε όλοι συνηθίσει, στα παιδικά μας καλοκαίρια, να αντικρίζουμε γύρω μας μικρά τμήματα ενός υδάτινου καθρέφτη, νοερά περικυκλωμένου απ' τις υποτονικές ζωγραφιές των λόφων στην αχλύ του ορίζοντα. Για τα παιδιά της δεκαετίας του '60, η Μεσόγειος ήταν ένα οικείο σύμπλεγμα από φιλικά ακρωτήρια και νησάκια, ένας χώρος υγιεινής και ανέξοδης ψυχαγωγίας, περιβαλλόμενος από μια δαντέλα φωτεινών ίσκιων. Φλεγόμενα πέταλα αμμουδιάς ξετυλίγονταν μέσα σε διαβαθμίσεις ονειρικών αποχρώσεων, φιλοξενώντας περιπέτειες ολοκληρωτικά προσωπικές.
ΥΣΤΕΡΑ, μεγαλώνοντας, καταλάβαμε πως η θάλασσα εκείνη, η δική μας, ήταν απέραντη, διότι χώριζε λαούς που διέφεραν στο επίπεδο της ιδιοσυγκρασίας, του θρησκευτικού προσανατολισμού και των εθνικών και πολιτισμικών προτιμήσεων: αυτή ήταν η θάλασσα της παιδείας και της τουριστικής ανάπτυξης, η θάλασσα της γεωπολιτικής ανισορροπίας κατά τη λήξη του ψυχρού πολέμου, μια θάλασσα αντιθέσεων, και οι αντιθέσεις υπήρξαν αμέτρητες. Τα νερά αποκτούσαν, λοιπόν, στη συνείδησή μας, μια κοίτη περισσότερο ρεαλιστική απ' ό,τι παραμυθένια.
ΤΩΡΑ, αντιλαμβανόμαστε ξανά ότι η Μεσόγειος, όπου δεν γίνεται να κολυμπήσεις αδιαφορώντας για τη φρίκη των σκουπιδιών και των λυμάτων, είναι όντως λιγότερο εκτεταμένη απ' ό,τι φανταζόμαστε, αλλά για τον αντίστροφο λόγο, δηλαδή απ' την οπτική που προϋποθέτει την εμπειρία της παγκοσμιοποίησης και την εκμηδένιση των αποστάσεων που επιβάλλουν οι μοντέρνες, ιλιγγιώδεις συγκοινωνιακές και τηλεπικοινωνιακές αναθεωρήσεις των ορίων, όπως π.χ. η δυνατότητα δορυφορικής πρόσβασης σε φωτογραφικά στοιχεία όλο και πιο λεπτομερή. Νιώθουμε πλέον ότι το μήκος των ακτών, αν και θεωρητικά ισούται με 127.000 χιλιόμετρα, είναι, ταυτόχρονα, ελάχιστο: ένα εκτυφλωτικό πέλαγος έγινε ο βόθρος της γειτονιάς.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ
