Στους δρόμους του Λονδίνου θα βρίσκονται για τις επόμενες τρεις εβδομάδες διάσπαρτα τριάντα πιάνα τα οποία θα δίνουν την ευκαιρία σε όποιον θέλει και μπορεί να ξεδιπλώσει τις καλλιτεχνικές του αρετές και στους υπόλοιπους τους δίνεται η δυνατότητα σπάσουν τη καθημερινή του ρουτίνα και να δώσουν λίγο χρώμα στη καθημερινότητά τους.
Διοργανωτής της πρωτότυπης ιδέας είναι ο κος Collette Hiller ο οποίος δηλώνει: «Αυτό που θέλουμε εμείς οι άνθρωποι είναι να πετάμε τους ενδοιασμούς μας και τις ανασφάλειές μας στον αέρα,» προσπαθώντας να προσδιορίσει τη γραμμή που κινείται το καινούριο αυτό γεγονός. Για τον ίδιο το να βρει τριάντα πιάνα μέσω δωρεών και μέσω αγορών από το e-bay αποδείχθηκε υπερβολικά εύκολο. Όλα τα όργανα αναφέρει τα κοιτάξανε ξεχωριστά και όλα καταφέρανε να τα έχουν στη κατοχή τους πλέον με βάση τον αρχικό σχεδιασμό.
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουνε οι διοργανωτές είναι να κρατήσουν τα όργανα στεγνά σε ενδεχόμενη νεροποντή. Το Λονδίνο είναι γνωστό για τις συνεχείς αλλά και συγχρόνως απρόβλεπτες τις περισσότερες φορές βροχοπτώσεις οπότε θα είναι πολύ πιθανό το γεγονός να εξελιχτεί σε τραγούδι στη βροχή όπως δήλωσε και ο κος Hiller. Ωστόσο έχουν φροντίσει να έχουν πλαστικά καλύμματα για το κάθε πιάνο που θα διασφαλίσουν τα «κλειδιά» να παραμείνουν στεγνά. Επίσης οι μεγάλες κλειδωνιές και αλυσίδες καθώς και οι κάτοικοι της κάθε γειτονιάς θα εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους σε ενδεχόμενη κλοπή ή βανδαλισμό.
Οι διοργανωτές είναι πεπεισμένοι για την μεγάλη επίδραση που θα έχει το σχέδιό τους στους Λονδρέζους οι οποίοι δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί για τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Μια εξ΄αυτών η Celia Lyons δηλώνει: « Οι Λονδρέζοι είναι αρκετά εσωστρεφείς, έτσι δεν είναι; Το μόνο που κοιτάνε είναι να πάνε και να κάνουνε τις δουλείες τους στην ώρα τους. Τα πιάνα μπορούν να το αλλάξουν αυτό. Το επίπεδο του ταλέντο και της επιδεξιότητας είναι άσχετα. Το μόνο που έχουνε να κάνουνε είναι να βάλουνε τα δάχτυλά τους στα πλήκτρα ώστε να παίζουνε και να τραγουδάνε όπως μπορούν.»
Χαρακτηριστικότερη είναι η δήλωση της Veronica Cecil που τονίζει την ουσία του εγχειρήματος: «Αυτό που χρειάζεστε είναι να δώσετε ένα χτύπημα στην ζωή που χρειάζεται να σπαταλάτε λεφτά για να είστε ευχαριστημένοι. Πρέπει ο καθένας να καταλάβει πως οι πραγματικές χαρές της ζωής δεν κοστίζουν τίποτα ακόμα και αν αυτές οι χαρές πολλές φορές είναι φάλτσες.»
Έτσι λοιπόν στους δρόμους της Αγγλικής πρωτεύουσας ανάμεσα στους βρυχηθμούς των αυτοκινήτων και των κόκκινων λεωφορείων θα ακούγονται μελωδίες που θα προσελκύουν κάθε είδους κόσμο, από τα μικρά παιδιά μέχρι και τους βουτηγμένους στο άγχος εργαζόμενους. Μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε που η οικονομική κρίση έχει φέρει στα πρόθυρα της κατάρρευσης τον μέσο άνθρωπο αυτό το γεγονός θα προσφέρει λίγο κάποιες στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς στους Λονδρέζους. Ας ελπίσουμε πως το παράδειγμά τους θα το ακολουθήσουν και στη δική μας τη χώρα που η μόνη απασχόληση της κυβέρνησης είναι η επιβολή καινούριων μέτρων που δυσχεραίνουν τη καθημερινότητα του πολίτη.
