Της Μίνα Ραλλίου
Γνωστές διαταραχές τις προσωπικότητας αποκτούν νέες διαστάσεις με την ολοένα και αυξανόμενη ενασχόληση με το διαδίκτυο.
Το ίντερνετ μπορεί να «τρελάνει» τους ανθρώπους. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Στην πραγματικότητα είναι να αναρωτιέται κανείς μήπως ήρθε η ώρα να προστεθούν στη λίστα με τις ψυχολογικές διαταραχές, 6 νέες διαταραχές, που εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της υπερβολικής ενασχόλησης με το διαδίκτυο.
6. Online Περιοδική Εκρηκτική διαταραχή
(γνωστή και ως λεπτό-δερμη Rage-o-holic)
Όπως και οι κατά συρροή δολοφόνοι, τα άτομα αυτά φαίνονται πολύ φυσιολογικά με την πρώτη ματιά. Για ώρες ή ακόμη και για ημέρες μπορούν να κάνουν ενδιαφέρουσες και αστείες συζητήσεις αλλά ξαφνικά ...γίνεται η έκρηξη.
Στην πραγματική ζωή αυτό λέγεται ...
Διαλείπουσα Εκρηκτική Διαταραχή
Έξω στον πραγματικό κόσμο, η ΔΕΔ είναι μια διαταραχή ελέγχου των παρορμήσεων, που μπορεί να κάνει ένα άτομο για τον πλέον ασήμαντο λόγο να ενεργεί σα να έχει δολοφονηθεί ολόκληρη η οικογένειά του. Όσοι πάσχουν από αυτή τη διαταραχή είναι επιρρεπείς στην ανεξέλεγκτη οργή σε καταστάσεις, στις οποίες απλά δε δικαιολογείται κάτι τέτοιο.
Και ενώ επηρεάζει μόνο γύρω στο 6% των ανθρώπων στην πραγματική ζωή, στο διαδίκτυο μπορεί να πέσετε πάνω σε μια τέτοια περίπτωση ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό στο διαδίκτυο;
Πρώτον, υπάρχει το προφανές: Οι περισσότεροι από εμάς στην πραγματική μας ζωή συγκρατούμε τις εκρήξεις οργής από το φόβο μήπως «φάμε ξύλο» από το πρόσωπο, στο οποίο ουρλιάζουμε.
Δεύτερον, στο διαδίκτυο, όπου δεν θα κερδίσετε σεβασμό από πράγματα, όπως η εμφάνισή σας, η δουλειά, το εισόδημα και τα φανταχτερά σας ρούχα, κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν ότι για να προστατεύουν τη φήμη τους πρέπει να «χτυπήσουν» όποιον τους προκαλεί.
Τέλος, υπάρχει και ένας τρίτος, και λιγότερο προφανής λόγος, ο οποίος είναι ότι αν δεν ανεβάσετε τον τόνο της φωνής σας και δε χρησιμοποιήσετε τη γλώσσα του σώματος, είναι δύσκολο να μεταφέρετε την απλή ενόχληση ή τον ήπιο θυμό σας, χωρίς το φόβο ότι το πρόσωπο, στο οποίο απευθύνεστε απλά δεν θα το προσέξει . Έτσι κάποιοι νομίζουν ότι πρέπει να πάρουν φορά και να επιτεθούν, ακόμη και αν δεν το εννοούν.
Αυτό είναι ίσως το πιο περίεργο από όλα: ότι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι φωνάζουν και βρίζουν στο διαδίκτυο συχνά την ίδια στιγμή κάθονται σε ένα δωμάτιο, πίνοντας καφέ και συνομιλώντας ευχάριστα με το πρόσωπο, που είναι δίπλα τους.
5. Χαμηλή Ανοχή στη Διαδικτυακή Απογοήτευση
Πρόκειται για τον τύπο που κάνει μέσω του ίντερνετ μία δήλωση, γνωρίζοντας ότι είναι απλά η τέλεια γραπτή θέση, η οποία είναι ενδεικτική της εξυπνάδας, του χιούμορ και της διορατικότητάς του. Στη συνέχεια ελέγχει κάθε πέντε δευτερόλεπτα για να δει αν υπάρχει μια νέα απάντηση. Αν παίρνει μια απάντηση, η απάντησή του θα εμφανιστεί μισό δευτερόλεπτο αργότερα.
Αν δεν υπάρχουν απαντήσεις, τότε θα περιμένει μια αιωνιότητα, δηλαδή πέντε λεπτά(!) πριν δώσει ο ίδιος την απάντηση: "Τι, κανένας δεν έχει κάποιο σχόλιο; Helloooo;;;"
Στην πραγματική ζωή αυτό λέγεται ...
Χαμηλή Ανοχή στην Απογοήτευση
Η διαταραχή αυτή κάνει το άτομο να ζητά την άμεση ικανοποίηση και την αποφυγή του πόνου. Καταρχήν ακούγεται σαν τη συμπεριφορά του κάθε πεντάχρονου, που θέλει ένα παιχνίδι και ουρλιάζει μέχρι να πάρει στα χέρια του αυτό που θέλει. Όμως, σε αντίθεση με το παιδί, ένα απλό χαστούκι δε θα σταματήσει αυτόν τον τύπο.
Το άτομο με χαμηλή ανοχή στην απογοήτευση αποκτά τόσο μεγάλη εμμονή με το συγκεκριμένο κάθε φορά έργο του, που οτιδήποτε άλλο στη ζωή του περνάει σε δεύτερη μοίρα. Είναι πραγματικά μια μορφή αναβλητικότητας: η εμμονή με το (συχνά εντελώς ασήμαντο) αντικείμενό του, του επιτρέπει να παραμελεί την εργασία του, την οικογένεια και τους φίλους του.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό στο διαδίκτυο;
Ποτέ δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο με το διαδίκτυο, που να προσφέρει τόσο άμεση ικανοποίηση. Στην τηλεόραση για παράδειγμα θα πρέπει να περιμένετε να δείτε τι θα δείξει στη συνέχεια και τα βίντεο παίζουν με το δικό τους ρυθμό. Στο διαδίκτυο, τα βίντεο ξεκινούν όταν εσείς δώσετε εντολή. Αν δεν γίνει αυτό, μπορείτε απλά να πάτε σε άλλη σελίδα. Είναι σαν μια βρύση: μπορείτε να περιστρέψετε το πόμολο και να περιμένετε την άμεση ροή των ιστοσελίδων.
Το διαδίκτυο μας εκπαιδεύει να είμαστε ανυπόμονοι. Και πώς να μην είμαστε; Όταν πατώντας ένα κουμπάκι, μπορούμε να πάρουμε ό, τι θέλουμε.
4. Munchausen λόγω Διαδικτύου
(γνωστή και ως Sob Story Teller= ο αφηγητής διακρύβρεχτων ιστοριών)
Πρόκειται για άτομα που παραμονεύουν αθώα, και, στη συνέχεια, μια μέρα, έρχεται η τραγωδία. Ο σκύλος τους, η μητέρα τους, ή ίσως ένας στενός φίλος πεθαίνει. Ίσως ανακάλυψαν ότι πάσχουν από κάποια σοβαρή ασθένεια. Μετά από αυτό η ομάδα θα συσπειρωθεί γύρω τους και θα τους περιβάλει με συμπάθεια. Όλοι θα στείλουν τις προσευχές τους και τις ευχές να ξεπεραστεί η τραγωδία.
Στη συνέχεια, λίγους μήνες αργότερα, ακολουθεί άλλη τραγωδία . Ο καλύτερος φίλος τους βιάστηκε, ή έμεινε παράλυτος από ατύχημα, ή και τα δύο. Λίγους μήνες αργότερα, ο πατέρας τους πεθαίνει. Ξανά.
Σύντομα, γίνεται προφανές ότι είτε ζουν κάτω από μια αρχαία αιγυπτιακή κατάρα, είτε απλά κατασκευάζουν μόνοι τους ιστορίες.
Είναι τόσο κοινή διαταραχή που έχει βρεθεί ένας σαρκαστικός όρος για αυτό: Munchausen από το ίντερνετ.
Στην πραγματική ζωή αυτό λέγεται ...
Σύνδρομο Munchausen
Στην πραγματική ζωή αυτό μπορεί να κρατήσει χρόνια. Όσοι εμφανίζουν το συγκεκριμένο σύνδρομο, μοιάζουν με εκείνους που αναζητούν την προσοχή, μόνο που αυτοί επιδιώκουν μόνο τη θετική και ευνοϊκή προσοχή, που οφείλεται σε κάποιο πρόβλημα ή κάποιο άλλο είδος του κινδύνου.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό στο διαδίκτυο;
Είναι 10 φορές πιο εύκολο από ό, τι στην πραγματική ζωή να γίνεται αυτό στο διαδίκτυο, όπου δεν υπάρχει απλός τρόπος ελέγχου όσων λέγονται από τον καθένα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να γνωρίζετε πώς να γράφετε και αμέσως έχετε εξασφαλίσει τη συμπάθεια, που αναζητούσατε.
Είναι χαρακτηριστική η περίφημη υπόθεση της Kaycee Nicole, μίας 19χρονης που έπασχε από λευχαιμία, η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν δημιούργημα της 40χρονης Debbie Swenson. Ο χαρακτήρας της Kaycee ήταν online καθημερινά για δύο χρόνια και η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί με τον αγώνα της ενάντια στην ασθένεια. Στη συνέχεια "πέθανε" και μόνο όταν δεν υπήρχε κηδεία, όλοι κατάλαβαν ότι όλα ήταν μια φάρσα.
Καλυμμένοι από την ανωνυμία του ίντερνετ, μπορείτε να δημιουργήσετε μια ντουζίνα διαφορετικούς χαρακτήρες και όταν ένας από αυτούς αρχίζει να γίνεται βαρετός, μπορείτε να «τον βγάλετε από τη μέση».
3. Online Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή της Προσωπικότητας
(ή αλλιώς κολλημένοι με τη γραμματική)
Δεν είναι κακό να διορθώνουμε όσους είναι ανορθόγραφοι. Άλλο όμως αυτό και άλλο να πέσετε πάνω σε κάποιον που έχει εμμονή με τη γραμματική.
Στην πραγματική ζωή αυτό λέγεται ...
Ψυχαναγκαστική Διαταραχή της Προσωπικότητας
Η ψυχαναγκαστική διαταραχή της προσωπικότητας δεν πρέπει να συγχέεται με την ψυχαναγκαστική διαταραχή. Οι τύποι με ψυχαναγκαστική διαταραχή της προσωπικότητας δεν εκτελούν τις παράξενες τελετουργικές δράσεις της ψυχαναγκαστικής διαταραχής, όπως να πλένουν συνέχεια τα χέρια τους. Τα άτομα αυτά έχουν απλά ένα εξαιρετικά αυστηρό πρότυπο στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό στο διαδίκτυο;
Στην πραγματική ζωή η ψυχαναγκαστική διαταραχή της προσωπικότητας φαίνεται να είναι ένας παράλογος φόβος ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι πιο τσαπατσούλης, πιο βρώμικος και ανοργάνωτος από ό, τι θα έπρεπε να είναι, πράγμα που οδηγεί σε ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης και τελικά τα πάντα κινδυνεύουν με ολική καταστροφή αν δε φροντίσει κάποιος να φέρει τα πράγματα στα ίσια τους.
Στο διαδίκτυο, αρκούν πέντε λεπτά ανάγνωσης για να φρικάρει ένα τέτοιο άτομο. Και σίγουρα θα νιώσει την ακατανίκητη επιθυμία να πάρει τα όπλα στα χέρια του για να υπερασπιστεί την «αδικοχτυπημένη» γλώσσα.
2. Ηλεκτρονική χαμηλή αυτοεκτίμηση
(ή αλλιώς ο τύπος που όλοι μισούν αλλά που ποτέ δε φεύγει)
Υπάρχει για όλους μια θέση στο διαδίκτυο, όπου μπορούν να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους.
Ωστόσο, κάθε φόρουμ, chat room ή άλλη ηλεκτρονική κοινότητα φαίνεται να έχει ένα ή περισσότερα άτομα που απλά δεν «κολλάνε». Δεν σημαίνει ότι είναι κατ 'ανάγκη φρικτοί τύποι αλλά -πώς να το κάνουμε- δεν ταιριάζουν με τους υπόλοιπους.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε αυτά τα άτομα με τα «φυτουκλάκια» στο σχολείο, με τη διαφορά ότι στο ίντερνετ είναι ελεύθεροι να εγκαταλείψουν τον ιστότοπο ανά πάσα στιγμή.
Αλλά ποτέ δεν το κάνουν.
Στην πραγματική ζωή αυτό λέγεται ...
Αυτοταπείνωση και / ή Συμπεριφορά Αναζήτησης Προσοχής
Όσοι αισθάνονται την ανάγκη για αυτοταπείνωση, θεωρούν ότι θα πρέπει να τιμωρούνται διαρκώς για τις παρανομίες τους. Είναι σαν τον αλμπίνο στον Κώδικα Ντα Βίντσι, που αυτομαστιγωνόταν. Είναι είτε ένας τρόπος να νιώσουν υποσυνείδητα ότι «πληρώνουν» για τις αμαρτίες τους είτε ακριβώς λόγω της έλλειψης αυτοσεβασμού δεν μπορούν να επιστρατεύσουν τις δυνάμεις τους για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί ακόμη και να οδηγηθούν σε on-line ερωτική ταπείνωση, όπου η κατάχρηση μετατρέπεται σε σεξουαλική διέγερση.
Ίσως πιο συνηθισμένη είναι η περίπτωση του ατόμου που αναζητάει την προσοχή και ξέρει ότι το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, είναι η απάθεια. Όλα ακόμη και η αρνητική προσοχή είναι προσοχή και οτιδήποτε είναι καλύτερο από το να τον αγνοούν.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό στο διαδίκτυο;
Όταν πρόκειται για το διαδίκτυο δε μιλάμε για απλή προσοχή, αλλά εφιστάται η προσοχή ολόκληρης της διαδικτυακής κοινότητας.
Αυτός που επιδιώκει να κερδίσει την προσοχή, παίρνει αυτό που θέλει. Αν τόσοι άνθρωποι διαβάζουν για σένα μάλλον σημαίνει ότι «μετράς».
1. Διαδικτυακό Σύνδρομο Asperger
Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την απαξίωση όλων των κοινωνικών κανόνων και την εμπάθεια που φαίνεται να χτυπάει ορισμένα άτομα, που απορρέει από το ότι τυχαίνει να επικοινωνούν μέσω του πληκτρολογίου και να παρακολουθούν τα πάντα ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τις ιστορίες τρόμου. Ένα παιδί αυτοκτονεί στην κάμερα, ενώ κρυμμένα πίσω από την ανωνυμία τα άτομα με το σύνδρομο αυτό κοροϊδεύουν το θύμα αυτοκτονίας.
Μπορεί να είναι κανονικά παιδιά, με καλούς βαθμούς, με καθαρό ποινικό μητρώο ... αλλά αφήστε τα σε ένα chat room και όλα αλλάζουν…
Στην πραγματική ζωή αυτό λέγεται ...
Σύνδρομο Asperger
(γνωστό και ως σύνδρομο «του μικρού σοφού»)
Αυτή η σπάνια διαταραχή είναι μια ήπια μορφή αυτισμού, που εμφανίζεται μαζί με αυτό που φαίνεται να είναι μια βιολογική αδυναμία να δείξουν συμπάθεια για τους άλλους ανθρώπους, καθώς επίσης και με την αδυναμία (και ίσως από αυτό να απορρέουν όλα) να αναγνωρίσουν λεκτικά συνθήματα. Κάνουν συνεχώς περίεργα πράγματα επειδή δεν ξέρουν ότι ενοχλούν τους άλλους.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό στο διαδίκτυο;
Οι άνθρωποι που επικοινωνούν συνεχώς μέσω διαδικτύου αναπτύσσουν τέτοιες συμπεριφορές επειδή έχουν το βάρος των δικών τους μειονεκτημάτων. Σύντομα μαθαίνουν να κρύβονται πίσω από τις λέξεις και συμπεριφέρονται σαν «καθάρματα» του διαδικτύου.[ΠΗΓΗ]
