Η ζήλια μάς παροτρύνει να αναπαράγουμε, ενώ ίσως έχει σώσει 
την ανθρωπότητα από αφανισμό.
Την επόμενη φορά που γεμάτοι ενοχές ψάχνετε τις τσέπες ή την τσάντα του/της συντρόφου σας, μπορείτε να έχετε μια επιστημονική δικαιολογία: ο Δαρβίνος με έβαλε να το κάνω.
Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Μπους, καθηγητή Ψυχολογίας και συγγραφέα του βιβλίου «Το επικίνδυνο πάθος: Η ζήλια είναι τόσο απαραίτητη όσο η αγάπη και το σεξ», η ζήλια είναι ένας φυσικός και χρήσιμος μηχανισμός.
Ένα λιγότερο καχύποπτο είδος απ' ό,τι το ανθρώπινο, ισχυρίζεται ο Μπους, θα είχε αφανιστεί πριν από πολύ καιρό.
- Η ζήλια μας παροτρύνει να αναπαράγουμε! Όταν νιώθουμε ότι κάποιος άλλος πλησιάζει ερωτικά το σύντροφό μας είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να τεκνοποιήσουμε. Η ζήλια, υποστηρίζει ο Αμερικανός καθηγητής, είναι σαν ένα σύστημα πρόωρης ειδοποίησης, που μας λέει ότι κάτι δεν πάει καλά. Συχνά, μάλιστα, αντιστοιχεί σε μια πραγματική απειλή. Μπορεί να είναι μια πράξη απιστίας του συντρόφου μας ή μια απιστία που ετοιμάζεται να γίνει. Βέβαια, η ζήλια δεν είναι προσαρμοστική σε κάθε περίπτωση, επειδή υπάρχει και η παθολογική ζήλια.
- Στα μέσα του περασμένου αιώνα, οι ανθρωπολόγοι άρχισαν να μελετούν κοινωνίες με διαφορετική δομή από τη δική μας, για να συμπεράνουν ποια συμπεριφορά είναι στην «ανθρώπινη φύση» και ποια καθορίζεται από το περιβάλλον. Αυτό που βρήκαν είναι ότι ακόμα και στις κοινότητες όπου ισχύει η πολυγαμία η σεξουαλική ζήλια είναι εξίσου κυρίαρχη!
Η ζήλια, λοιπόν, είναι επιβεβλημένη και στενά δεμένη με τη θεωρία της εξέλιξης. Δεν γνωρίζουμε γιατί την αισθανόμαστε ή γιατί μας προσελκύουν συγκεκριμένα άτομα. Μπορεί να θέλουμε να κάνουμε απιστία, αλλά έχουμε και μια άλλη επιθυμία: να μη θέσουμε σε κίνδυνο την ήδη υπάρχουσα σχέση. Έτσι, στο τέλος, η μία επιθυμία, όποια και αν είναι αυτή, θα παραμερίσει την άλλη.
Ο Μπους διαφωνεί με πολλούς συναδέλφους του που θεωρούν τη ζήλια νεύρωση ή σύμπτωμα χαμηλού αυτοσεβασμού. Και σε όσους του ασκούν κριτική απαντά: «Πείτε τα στον Δαρβίνο...»!
