Καμιά φορά κοιτάμε τις ετικέτες των ρούχων για να μάθουμε από πού προέρχονται. Τι γίνεται όμως με άλλα πράγματα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, όπως τσάντες, παπούτσια, ηλεκτρονικές συσκευές ή υλικά κατασκευής;
Και ποιος εγγυάται ότι η ετικέτα λέει την αλήθεια; Η Ολομέλεια πιέζει τις κυβερνήσεις να καταστήσουν το σήμα «Made in Europe» υποχρεωτικό για τα εισαγόμενα προϊόντα. Η Cristiana Muscardini μας εξηγεί το πώς η Συνθήκη της Λισαβόνας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα...
Κυρία Muscardini, σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Κίνα και η Ιαπωνία, οι εισαγωγές φέρουν πάντα μια ετικέτα με τη χώρα προέλευσης. Γιατί δεν ισχύει αυτό στην Ευρώπη;
Διότι η Ευρώπη δεν κατάφερε να συμφωνήσει στο θέμα αυτό με το Συμβούλιο. Το 2005, μετά από ένα χρόνο διαβουλεύσεων και προπαρασκευαστικών εργασιών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέληξε σε μια πρόταση να καταστεί υποχρεωτική η της χώρας προέλευσης. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποστήριξε τον εν λόγω κανονισμό με διάφορα ψηφίσματα, συζητήσεις στην Ολομέλεια και δηλώσεις. Δυστυχώς, στο Συμβούλιο, υπάρχουν ορισμένα κράτη μέλη που δεν είναι πεπεισμένα, κατά πάσα πιθανότητα διότι δέχτηκαν πιέσεις από λόμπι.
Η έλλειψη όμως κανονισμού ζημιώνει τους ευρωπαίους καταναλωτές, οι οποίοι δεν μπορούν να είναι σίγουροι για την προέλευση και την ποιότητα των προϊόντων που αγοράζουν, αλλά και την ευρωπαϊκή βιομηχανία, η οποία πλήττεται από τη διατάραξη της αγοράς, λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού με ανταγωνιστές μας, οι οποίοι έχουν υιοθετήσει τους κανόνες για την επισήμανση της χώρας προέλευσης. Αυτό το κενό θα πρέπει να πληρωθεί σύντομα, αν θέλουμε η αγορά να είναι πραγματικά ελεύθερη.
Τα περισσότερα προϊόντα όμως σήμερα, ήδη έχουν την ετικέτα «Made in...». Τι θα αλλάξει με τον κανονισμό;
Σήμερα δεν είναι υποχρεωτική η ετικέτα αυτή, και δεν χρειάζεται να τη βρείτε σε όλες τις κατηγορίες προϊόντων. Επιπλέον, καθώς δεν είναι υποχρεωτική, δεν αποτελεί αντικείμενο ελέγχου. Γίνονται πολλές πλαστογραφίες και παραχαράξεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη διαφάνειας για τους καταναλωτές, και την υπονόμευση της βιομηχανίας της ΕΕ.
Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, το Κοινοβούλιο λαμβάνει τις ίδιες εξουσίες με εκείνες του Συμβουλίου όσον αφορά το διεθνές εμπόριο. Τι θα κάνετε για να δοθεί νέα ώθηση στην πρωτοβουλία «made in» από την 1η Δεκεμβρίου που θα ισχύσει η νέα συνθήκη;
Αυτό ακριβώς το σημείο έθιξε το ψήφισμα που ενέκρινε χθες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Όλες οι πολιτικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συμφωνούν για την ανάγκη να καλυφθεί το κενό αυτό με τη γρήγορη έγκριση του κανονισμού. Όσο περισσότερο περιμένουμε, τόσο χειρότερη είναι η ζημιά για τους καταναλωτές και τους παραγωγούς μας. Εμείς θα επιμείνουμε στην πρόταση που έκανε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2005 και θα συναποφασίζουμε πλέον με το Συμβούλιο (χάρη στη νέα συνθήκη). Το Κοινοβούλιο θα παίξει το ρόλο του διαμεσολαβητή έτσι ώστε να επιτευχθεί μια ικανοποιητική λύση.
Θα ήθελα να προσθέσω ορισμένες κατηγορίες προϊόντων στην πρόταση της Επιτροπής. Είμαστε, όμως, φυσικά έτοιμοι να διαπραγματευτούμε σχετικά με την ένταξη ορισμένων κατηγοριών και τον αποκλεισμό άλλων -έχοντας κατά νου ότι οι πιο σημαντικές κατηγορίες, όπως είναι η κλωστοϋφαντουργία, τα υποδήματα, τα κοσμήματα και τα κεραμικά, δεν μπορούν να μείνουν εκτός του πεδίου εφαρμογής του νέου κανονισμού.
[ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ]
