Tv-Greek: Στην Κίνα μιλάμε μόνο για το μέλλον

«Η αρμονική κοινωνία χαρακτηρίζεται από κοινωνική δικαιοσύνη», τονίζει το Πεκίνο. Γύρω από την αποστειρωμένη πλατεία Τιενανμέν, πάντως, αυτές τις ημέρες, τα πράγματα δεν δείχνουν και πολύ ελεύθερα

Ξεχάστε τον σοσιαλισμό, αλλά μην πάει το μυαλό σας ούτε στον καπιταλισμό. Η λέξη που κυριαρχεί αυτή την εποχή στην Κίνα είναι «αρμονία». Επιστροφή στις ρίζες. Ή, η εκδίκηση του Κομφούκιου.

Κοινωνική σταθερότητα, σεβασμός στην ιεραρχία, νομιμοφροσύνη: αυτοί είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες της διδασκαλίας του Κομφούκιου, ο οποίος επιστρέφει δυναμικά στην Κίνα αφού έζησε στην αφάνεια κατά το μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα. Ακαδημίες ανοίγουν, βιβλία εκδίδονται, συμπόσια διοργανώνονται, το καθεστώς χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να πείσει τον λαό ότι η υποταγή ανήκει στην παράδοσή του. Το μαχαίρι όμως είναι δίκοπο: ο Κongzi δίδασκε ότι ο ηγέτης πρέπει να είναι σώφρων, όχι διεφθαρμένος, αλλιώς η αμφισβήτησή του όχι μόνο δικαιολογείται, αλλά επιβάλλεται.

Η φτώχεια. Η αρμονία, βασικό στοιχείο της ανατολικής φιλοσοφίας, είναι κάτι πιο αόριστο, άρα λιγότερο επικίνδυνο. Όπως είπε αυτή την εβδομάδα ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Τσιν Γκανγκ σε μια ομάδα Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων που βρεθήκαμε αυτές τις ημέρες στην Κίνα με αφορμή τα 60 χρόνια από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας, «η αρμονική κοινωνία χαρακτηρίζεται από κοινωνική δικαιοσύνη και ένα κράτος δικαίου». Αυτά είναι ωραία λόγια, αλλά η ανάπτυξη της χώρας συνοδεύεται από θεαματική διεύρυνση των ανισοτήτων. Το καθεστώς το αναγνωρίζει και ο επισκέπτης το διαπιστώνει εύκολα: οι ουρανοξύστες του Πεκίνου και της Σαγκάης δεν μπορούν να κρύψουν τη φτώχεια και έξω από τις μεγάλες πόλεις, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη. «Σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς», αυτό είναι το σύστημα της σημερινής Κίνας σύμφωνα με τον αμερικανοσπουδασμένο Τσιν Γκανγκ, ο οποίος παραδέχθηκε ότι υπάρχει κίνδυνος κοινωνικής αναταραχής. Επέμεινε όμως ότι κάθε Κινέζος πολίτης είναι ελεύθερος να εκφράζεται ελεύθερα, αρκεί να μην απειλεί την ενότητα της χώρας και την αρμονική συνύπαρξη όλων των εθνοτήτων. Γύρω από την αποστειρωμένη πλατεία Τιενανμέν, πάντως, αυτές τις ημέρες τα πράγματα δεν δείχνουν και πολύ ελεύθερα. Εμάς μας σταμάτησαν για έλεγχο τρεις φορές, δικαιολογημένα ίσως αφού κρατούσαμε κάμερες, αλλά εκείνο τον γέρο με την τσάντα γιατί άραγε τον έψαξαν και τον ξαναέψαξαν, προκηρύξεις φοβούνταν ότι θα μοίραζε ή με κάποιον άλλο τρόπο θα υπονόμευε την αρμονία;

Καρτερικοί. Σε γενικές γραμμές, πάντως, και από τα ελάχιστα που μπορέσαμε να δούμε στην αχανή χώρα, οι Κινέζοι είναι προσηνείς και καρτερικοί. Η ωραιότερη εικόνα που κρατάμε είναι από τον Ναό του Ουρανού, που βρίσκεται στο τεράστιο πάρκο Ντιτάν. Εδώ οι αυτοκράτορες έκαναν κάποτε θυσίες για να τα έχουν καλά με την ουράνια εξουσία, αλλά σήμερα το πάρκο έχει μετατραπεί σε κέντρο δραστηριοτήτων για την τρίτη ηλικία: ηλικιωμένοι τραγουδούν, χορεύουν, γράφουν ποιήματα στο χώμα ή απλώς κάνουν παρέα- κι εσύ αισθάνεσαι μια ανάταση αλλά και μια μελαγχολία, γιατί στη χώρα σου οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζονται ως βάρος.

«Θέλω η κόρη μου να πάει στο πανεπιστήμιο»

Το χωριό λέγεται Ακεγκουζάι, απέχει καμιά εκατοστή χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Λάος και ανήκει στην Αυτόνομη Νομαρχία Σισανγκμπνάνα, που σημαίνει «όμορφος και μαγικός τόπος».

Δύσκολα όμως το χωριό ταιριάζει μ΄ αυτή την περιγραφή. Τα σπίτια είναι φτωχικά, οι δρόμοι λασπωμένοι, τα περιττώματα κυλούν ανεξέλεγκτα, η μυρωδιά ανυπόφορη. Σταματάμε έναν νεαρό που οδηγεί μια μοτοσυκλέτα. Τον λένε Νο Τέτσι, ανήκει στη μειονότητα των Χάνι και είναι 28 ετών. Τι δουλειά κάνεις; «Έχω 1.000 καουτσουκόδεντρα και πουλάω τον καρπό». Με ποιον τρόπο; «Έρχονται στο χωριό οι έμποροι και αγοράζουν απ΄ όποιον πουλάει πιο φτηνά. Αυτόν τον καιρό οι τιμές είναι πεσμένες». Πόσα βγάζεις; «Τους καλούς μήνες 2.000 γιουάν (200 ευρώ). Αλλιώς, γύρω στα μισά». Έχεις οικογένεια;

«Γυναίκα και μια κόρη τριών ετών». Πλήρωσες τίποτα για τη γέννα; «Ένα μέρος, ναι». Τι ονειρεύεσαι για την κόρη σου; «Θέλω να σπουδάσει και να πάει στο πανεπιστήμιο. Αλλά κι εκεί χρειάζονται λεφτά». Πόσο την πήρες τη μηχανή; «4.000 γιουάν (400 ευρώ)».

Έχεις κανένα παράπονο από το κράτος; «Κανένα απολύτως».

«Οι εργαζόμενοί μου δεν έχουν απεργήσει ποτέ»

Η Dihon είναι μια βιοφαρμακευτική εταιρεία με έδρα την Κουνμίνγκ, πρωτεύουσα της επαρχίας Γιουνάν, στη Νοτιοδυτική Κίνα.

Ιδρύθηκε το 1993, απασχολεί 200 εργαζομένους και 48 ερευνητές και ανήκει κατά 74% σε Κινέζους και κατά 26% σε Αμερικανούς. Εμφανίζεται ο πρόεδρος της εταιρείας. «Εδώ είναι ιδιωτική επιχείρηση, ρωτήστε ό,τι θέλετε» μας λέει ο Τσάο Τζιατζού. Είστε μέλος του κόμματος; «Από το 1959».

Πώς ανοίξατε την επιχείρηση; «Μαζευτήκαμε 11 άνθρωποι και συγκεντρώσαμε από τις αποταμιεύσεις μας 287.000 γιουάν (29.000 ευρώ)». Τι μισθό παίρνουν οι εργαζόμενοι; «2.000 γιουάν (200 ευρώ)». Ποιες είναι οι σχέσεις σας μαζί τους; «Άριστες. Καθώς τους έχω υποσχεθεί ότι δεν θα απολύσω κανέναν ούτε θα μειώσω μισθούς, δεν έχουν απεργήσει ποτέ». Και με τους Αμερικανούς;

«Στην αρχή ήθελαν να κυκλοφορούν με Κάντιλακ, αλλά τους το ξέκοψα». Έχετε κέρδη; «60 εκατ. γιουάν τον χρόνο». Το κόμμα δεν ανακατεύεται; «Μόνο για να προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων». Τι θυμάστε από την Πολιτιστική Επανάσταση;

«Στην Κίνα δεν μιλάμε για το παρελθόν, μονάχα για το μέλλον». Κι από τα γεγονότα της Πλατείας Τιεν Ανμέν; «Βρίσκομαι εδώ για να συμβάλω στην καλή πορεία της εταιρείας μου».

Σχέσεις και Σεξ - 3 άρθρα κάθε μέρα. Στις 11 το πρωί στις 5 το απόγευμα και στις 11 το βράδυ.
Αρκάς - Κάθε βράδυ στις 11:30
Πρόγνωση Καιρού - Κάθε βράδυ στις 11:45
Σαν Σήμερα - Κάθε βράδυ στις 00:00
Εναλλακτική αθλητική ενημέρωση - Κάθε βράδυ 00:00-02:00

Πιο δημοφιλή Θέματα στο Tv-Greek

promotional banner

Στην Κίνα μιλάμε μόνο για το μέλλον